Actividade 62-67: As enfermidades, transtornos e o seu tratamento.

Primeira parte: detectar la enfermedad o transtorno.

1- El diagnóstico y la historia clínica.

  El diagnóstico es el proceso en el que se identifica una enfermedad, afección o lesión por sus signos y síntomas. Para ayudar a hacer un diagnóstico, se pueden utilizar los antecedentes de salud o realizar un examen físico y pruebas, como análisis de sangre, pruebas con imágenes y biopsias.

La historia clínica es un documento legal de la rama médica que surge del contacto entre un paciente y un profesional de la salud, donde se recoge toda la información relevante acerca de la salud del paciente, de modo que se le pueda ofrecer una atención correcta y personalizada.

 

2- Técnicas de diagnóstico: análisis de sangre, electrocardiograma ...

 

 Radiografía

  Es una técnica de imagen que se utiliza para obtener imágenes de tejidos, órganos y huesos del interior del cuerpo humano. 

 

 

Gammagrafía

   

 

 

 

 Son pruebas de medicina nuclear dirigidas a diagnosticar o estudiar múltiples enfermedades.

  

 

 

 

 

 

 Ecografía

   Es una técnica que utiliza sonidos de una frecuencia muy alta (no se pueden oír) para detectar y visualizar órganos internos.

 

 

Resonancia magnética

 

  

 

 

 

Es una técnica de imágenes médicas que utiliza un campo magnético y ondas de radio generadas por computadora para crear imágenes detalladas de los órganos y tejidos del cuerpo.

 

 

 

 

 

 Tomografía axial o TAC

   Es una técnica radiográfica que permite obtener la imagen de una sección plana de nuestro cuerpo. Realizando secciones paralelas y con pocos milímetros de distancia entre ellas, se puede "cortar el cuerpo en láminas".  

  

Tomografía de positrones o PET

 

   

 

 

 

  Permite obtener imágenes tridimensionales de los          procesos que se están llevando a cabo de forma natural en el cuerpo.

 

 

 

 

 

 

 

 

Segunda parte: tratamiento con medicamentos.

3- Medicamentos, fármacos, principios activos y excipientes.

  Un medicamento é unha sustancia o preparado que ten propiedades curativas o preventivas, se administra a  persoas o aos animais e axuda ao organismo a recuperarse dos desequilibrios producidos polas enfermidades o a protexerse delas.

  Un fármaco é un principie activo, é dicir, é unha substancia cuxa composición coñecemos con precisión, que ten a capacidade de producir efectos ou alteracións sobre unha determinada propiedade fisolóxica de quen a consume.

  Un principio activo é toda substancia ou mezcla de substancias destinadas a fabricación dun medicamento e que, ao ser empregadas na súa produción, convertense nun componente activo de dito medicamento destinado a exercer unha acción farmatolóxica, inmunolóxica o metabólica co fin de restaurar, correxir e modificar as funcións fisiolóxicas, o de establecer un diagnóstico.

  Os excipientes son os componentes do medicamento diferentes ao principio activo. Estes empreganse para conseguir a forma farmacéutica deseada e facilita a preparación, conservación e administración dos medicamentos. É o único competente que pode definir cando comparamos un medicamento genérico.

 

4- Etapas en el desenvolvimiento de un medicamento.

 1. Descubrimento e desarrollo
En esta primera etapa identificanse as substancias químicas, na maioría dos casos proteínas, que están asociadas a unha enfermidade e se estuda cal é súe mecanismo, é dicir, cómo funciona,e cómo infle no desarrollo da enfermiedade.
 2. Investigación pre-clínica
Debe aportar información detallada sobre as posibles dosis que se poden administrar e os niveies de toxicidade. Despois de estos resultados, os investigadores evalúan se o candidato a medicamento pode ser testado en humanos.
 3. Investigación clínica
Refirese aos estudos o ensaios que se realizan en seres humanos para testar cómo o candidato a medicamento interactúa no corpo humano. O obxetivo de estos ensaios sole ser proporcionais a información adicional sobre o tratamiento, os riesgos, beneficios, entre outros.
 4. Registro y autorización de las autoridades
Una vez que os investigadores dispoñen dos resultados e análises dos ensaios clínicos, proceden a enviar o medicamento as autoridades regulatorias correspondentes.
 5. Lanzamiento e monitorización de seguridade
Unha vez comercializado o produto,  puedense realizar novos ensaios clínicos para determinar súa efectividaed para outras indicacións, reformular o medicamento para mellorarlo ou seguir recolectando información sobre efectos adversos.

Se as autoridades ven probadas a seguridade, eficacia e calidade do novo tratamento, se otorga autorización para comercializalo.

5- Consecuencias del mal uso de los medicamentos.

  O mal uso ou abuso dos medicamentos poden producir resistencia, é dicir, que os patóxenos que orixinan as enfermidades volvense inmunes ao efecto destos fármacos, poñendo en perigo a eficacia do tratamento.

Como resultado, os medicamentos volvense ineficaces e as enfecións persisten no organismo, o que incrementa o risco da propagación a outra persoa.

 

6- La industria farmaceútica: patentes y genéricos.

  Unha patente farmacéutica é un conxunto de dereitos exclusivos concedidos por un Estado ao inventor dun novo produto ou tecnoloxía farmacéutica, susceptible de ser explotaos comercialmente, por un periodo limitado de tempo a cambio da divulgación da invención.

 Un medicamento genérico tratase dun medicamento coas mesmas características farmacocinéticas, farmacodiámicas e terapéuticas que otro medicamento cuxa patente caducou e que denominase "medicamento de referencia"

 Terceira parte: transplantes e biomateriais.

7- Transplantes: definición y tipos. El problema del rechazo.

Un transplante consiste en transladar un órgano, tecido ou conxunto de células dunha persoa a outra, o ben dunha parte do corpo a outra dun mesmo paciente.

Tipos de transplante:

• Transplante de médula ósea: consisre na infusión por vía intravenosa da médula do donante para sustituir as células enfermas do receptor.

• Transplante de tecidos: son menos coñecidos que os de órganos. Os tecidos que se poden transplantar son: tecido osteontendinoso ( tendóns, ósos e outras estruturas), córneas, segmentos vasculares, pel...

• Transplante de órganos: como o páncreas, pulmóns, intestino..., que se sustitue o órgano danado por outro obtido dun donante.

• Trasplante de sangre de cordón umbilical: consiste na infusión por vía intravenosa da sangue do cordon umbilical para sustituir as células enfermas do peciente.

8- Donación de órganos.

  A donación consiste na cesión de órganos despois de morrer para que podan ser empregaods para tranplantar a un paciente enfermo. A donació de órganos tamén pode realizala unha persoa viva dos órganos dobres, como o ril, ou o fígado.

A maioría dos donantes morren por morte encefálica debido a unha evolución desfavorable dun dano cerebral agudo. As causas máis frecuentes don os acccidentescerebro vasculares agudos e os traumatismos craneoencefálicos. Estos enfermos están en ventilación mecánica e son trasladados no Servicio de Mediciña Intensiva.

Tamén podese donar órganos despois de falecer por parada cardiaca, pero está opción é poco frecuente.

9- Biomateriais: definición e tipos..

 Os biomaterais etán destinados a fabricación de componentes, pezas ou aparellos e sistemas médicos para a súas implantación en seres vivos, polo que deben ser biocimpatibles.

Chamanse bioinertes os que teñen influencia nula o moi pequena nos tecidos vivos que os rodean, mentras que son bioactivos os que poden enlazarse cos tecidos óseos vivos.

Asimesmo os biomaterias podenser de orixe artificial (polímeros, cerámica…) ou biolóxicos (coláxeno, quitina…)

Atendendo a natureza do material artificial con que se febrica un implante, podese establecer unha clasificación en materiaos cerámicos, metálicos, poliméricos ou materiais compostos.